Coraz częściej w literaturze fachowej podkreśla się, że płyny infuzyjne należy traktować jak typowe środki farmakologiczne, dla których zastosowania istnieją określone wskazania, przeciwwskazania, dawkowanie oraz działania niepożądane. Skuteczna i bezpieczna płynoterapia jest uwarunkowana racjonalnym wyborem odpowiedniego produktu leczniczego, właściwym doborem optymalnego schematu dawkowania oraz aseptycznym podaniem produktu leczniczego.
Według Farmakopei XI płyny do infuzji należą do preparatów do podawania pozajelitowego. Zgodnie z definicją są jałowymi wodnymi roztworami lub emulsjami, w których woda stanowi fazę ciągłą. Są zwykle doprowadzone do izotonii względem krwi i przeznaczone do podania w dużej objętości. Płyny do infuzji nie zawierają żadnych środków konserwujących, a obserwowane w odpowiednich warunkach widoczności są klarowne i praktycznie wolne od cząstek nierozpuszczonych. Emulsje do infuzji nie wykazują żadnych oznak rozdziału faz.
Płyny infuzyjne możemy podzielić na krystaloidy i koloidy.
Krystaloidy
To wodne roztwory soli mineralnych, soli słabych kwasów organicznych i drobnocząsteczkowych węglowodanów. Najczęściej stosowane roztwory krystaloidów przedstawiono w Tabeli.
W organizmie ważną rolę odgrywają zarówno jedno- (Na+, K+), jak i dwuwartościowe (Ca2+, Mg2+) kationy metali.
Sód (Na) ma decydujący wpływ na objętość płynu pozakomórkowego i objętość krwi krążącej. Prawidłowe stężenie sodu w osoczu można utrzymać, jeżeli stężenie tego kationu w zbilansowanym roztworze dożylnym zawiera się w zakresie 138–146 mmol/l.
Pozostałe 85% artykułu dostępne jest dla zalogowanych użytkowników serwisu.
Jeśli posiadasz aktywną prenumeratę przejdź do LOGOWANIA. Jeśli nie jesteś jeszcze naszym Czytelnikiem wybierz najkorzystniejszy WARIANT PRENUMERATY.
Zaloguj Zamów prenumeratę Kup dostęp do artykułu
